Shoegazing City Exhibition // Urban Poetry
Με αφορμή τη βόλτα στη Συγγρού παρέα με την Sub Lolita και τον Latenighter, ένα γράμμα στην πόλη και στους ανθρώπους που κάνουν αυτή την πόλη, πόλη μου. Στιγμές από την έκθεση, καινούριοι φίλοι και ταύτιση με γνωστούς και αγνώστους. Κοινά σημεία, μνήμη, στιγμές. Κοίτα τα παπούτσια σου.
“Ήθελα να σου πω πως ο νάνος έφυγε από το σοκάκι που τον βρήκαμε. Και πως τη μέρα που έφυγες με το αεροπλάνο έφυγε ένα κομμάτι μου μαζί. Και πως δε χορταίνω να ακούω το μεθυσμένο σ’αγαπώ σου και πως εκείνη τη μέρα που μου μιλούσες -ασταμάτητα- είχαμε περάσει σίγουρα σε μια άλλη διάσταση. Πως το φορτηγό, που φτάνει στον Ταύρο, φέρνει το πιο νόστιμο ψάρι και εσύ φτιάχνεις την καλύτερη ψαρόσουπα σ’ολόκληρη τη γη. Πως τη μέρα που με άρπαξες και με φίλησες σ’εκείνη τη συναυλία, ήταν σαν σκηνή από ταινία. Και πως σε συγχώρεσα για τη μέρα που δεν ήρθες κι εγώ σε περίμενα με τις σαγιονάρες στην Πανεπιστημίου 64. Και πως διαβάζω τα ποιήματά σου ξανά και ξανά και σημειώνω λέξεις σε μικρά χαρτάκια και τα σκορπάω εδώ κι εκεί. Και πως μόλις πουλήσεις το σπίτι θα αλλάξει η ζωή σου, γιατί, λένε, πως η μοίρα μας αλλάζει κάθε φορά που αλλάζουμε σπίτι. Και πως άφησα μια cardpostal και την πήρε η γάτα σου. Πως θα έρχομαι κάθε χρόνο να πλένω τα χαλιά μου στην αυλή σου, γιατί η αυλή σου, εκτός από παχύφυτα, έχει αγάπη και κοκτέιλ. Και πως ο τραχανάς με τα μανιτάρια που φτιάχνεις πρέπει να πάρουν χρυσό φόινικα. Και πως είσαι τόσο εύθραστη, που δύσκολα κάποιες φορές σε προσεγγίζω. Πως η ταράτσα σου είναι η πιο ερωτική ταράτσα στην πόλη. Και πως κάθε φορά που θα με παίρνεις με το τρελό pegeut, θα ακούμε χωρίς μπάσα τα ίδια τραγούδια. Και πως δε χόρτασα τις βόλτες με τα ποδήλατα. Και πως κάθε φορά που περνάω κάτω από το σπίτι σου περιμένω να ακούσω τις φωνές των κοριτσιών. Και πως τόσα χρόνια πήγαινέλα με το λεωφορείο για Ζωγράφου δεν πήγαν χαμένα. Και πως θα έχουμε πάντα τη μικρή σκηνή μας σ’ ένα Παρίσι. Και πως θα βρούμε εδώ την πιο όμορφη πλατεία για να σε φωτογραφίσω. Και πως ίσως δεν υπάρχει πολύ νερό εδώ για να βρεθούμε. Πως ίσως τελικά είμασταν φτιαγμένες για να μάθουμε γαλλικά, όχι γερμανικά. Πως μυρίζεις πάντα όμορφα. Πως δεν ανεβαίνω συχνά πια στο μυστικό μας μέρος στην Πλάκα γιατί έβαλαν μια καγκελόπορτα. Πως ήταν στη γειτονιά ένας τρομοκράτης αλλά τον έπιασαν. Πως το γιασεμί σε κάνει πιο όμορφη και όταν χιονίζει δε σε χορταίνω. Πως το παπάκι δεν πάει στην Ποταμιά. Πως είσαι μεγάλο αλάνι, ντόμπρα και ξεχωριστή. Πως σε φαντάζομαι συχνά πάνω στη μηχανή σου να κόβεις βόλτες και ν’ακούς μουσική. Πως το πλοίο θα μας περιμένει πάντα στο λιμάνι. Πως όταν χαμογελάς είσαι τόσο όμορφη εντός εκτός και επί τα αυτά. Και πως θα σκάσεις από την πολύ coca cola. Και πως το σπίτι σου δεν είναι τυχαία δίπλα στα τρένα γιατί μόνο εσύ θα μπορούσες να ζεις δίπλα στα τρένα. Πως το μαύρο σου πάει πολύ. Και πως εκείνο το τσάι ακόμη μας περιμένει. Πως υπάρχει ένα κουνέλι που κυκλοφορεί και σκορπάει αστερόσκονη. Πως θα διαβάσω από την αρχή φυσική. Πως μου ΄χει μείνει εκείνο το βράδυ που χορεύαμε μεθυσμένοι στην Πραξιτέλους. Πως εκείνο το πεζοδρόμιο πάντα θα θυμίζει το χαμό σου. Πως το παντζούρι σου είναι συνήθως κλειστό τη μέρα. Πως πάντα θα μου λείπεις. Πως με φιλάς με ορμή. Πως αγαπώ την κοιλιά σου. Πως το μπλε με τα σύννεφα πάνω από τις ταράτσες των πολυκατοικιών είναι ποίηση σ’αυτή την πόλη. Και πως θα οργανώνουμε πάντα τα καλύτερα φαγοπότια. Πως δεν στα είπα όλα και πως έχουμε ακόμη πολλές αποστάσεις να διανύσουμε.”
Μετά τη λήξη της έκθεσης, το κοινό μπορούσε να πάρει όποιες λέξεις ήθελε φεύγοντας. Οι λέξεις βρίσκονται κάπου εκεί έξω και διηγούνται καινούριες ιστορίες.
